Nederland vind ik het mooiste land om te wonen. Alle andere landen waar ik geweest ben waren mooi tot prachtig of leuk voor een korte vakantie. Bij thuiskomst in Nederland was ik altijd weer blij om in de eigen vertrouwde platje landje te zijn. We hebben het er goed. Heel goed! Wat we willen kopen, kunnen we kopen. Is het niet à contant, dan wel op (duurdere) afbetaling. De winkels puilen uit, net als menige kinderkamer die is afgeladen met speelgoed; door menige ouders gekocht om het schuldgevoel, wat je als ouder altijd hebt, af te kopen. Ok, sommige hebben het minder riant, maar dat is toch altijd niet zo erg als bijvoorbeeld in landen waar je echt alles bij jezelf elkaar moet zoeken als eten en drinken. Primaire levensbehoeften die niet vanzelfsprekend zijn zoals in bepaalde landen in Afrika. Maar als we iets verder kijken naar bijvoorbeeld de Verenigde Staten van Amerika, dan geldt dat daar omdat de overheid er niet altijd thuis geeft. Heb je geen Health Care Insurance? Dan wordt het "Sorry..." uitgesproken en komt de volgende patiënt aan de beurt.
Nee, ik denk wel eens dat we het hier zo goed hebben geregeld dat we er zelfs een Nationale Sport voor hebben gevonden: het professionele azijnplassen. Afgeven op alles en iedereen omdat het inderdaad altijd beter kan. We hebben er zelfs een website voor die nu ook op de buis gaat komen. Nu weet ik hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen de piratenzender Radio Veronica, nadat het was aangespoeld op het Scheveningse strand, uiteindelijk in het omroepbestel doordrong. Ik vond het toen als kind leuk en stoer zo'n zender voor de jongeren, maar tegenwoordig zie ik in dat Veronica echt niets anders is dan het zoveelste bedrijf dat door middel van sex en geweld simpelweg probeert te scoren en scoort. Net zoals Geen Stijl overigens alhoewel het scoren daar ook erg zit in het anoniem afzeiken van alles en iedereen.
Met name dat afzeiken nu is iets waarvan ik uit ervaring weet dat je er niets mee opschiet. Als je jong bent, wil je elkaar nog wel eens willen overtreffen "wie het beste klagen kan". Welnu, doe dat dan, het liefst in besloten kring; dan heb ik er geen last van. Je praat elkaar alleen de put in en het helpt je geen fluit verder. Klagen helpt niet. Het enige wat helpt is er iets aan te gaan doen, met elkaar. Dat is zo in het klein in je eigen omgeving (gewoon thuis), maar ook in een groter geheel (binnen je verenigingsleven), of nog groter (binnen een bedrijf) of nog heel veel groter in bijvoorbeeld een land als... Nederland...
Een politieke partij als de PVV is voor mij een vereniging van beroepsklagers die in de jeugdige fase van hun leven zijn blijven hangen: het klagen. Een partij die geen echte oplossingen verzint of aanpakt, maar zich alleen uitput in taalvondsten om "problemen" maar zo briljant mogelijk in de pers te laten verschijnen en weglopen op het moment dat het hun te heet onder de voeten wordt. Weglopen uit de kamer. Weglopen uit het debat. Als je te pas en te onpas wegloopt, dan zal je als het er op aankomt ook wel weglopen...
Met de verkiezingen voor de deur wordt het wel steeds bonter om maar in het nieuws te komen. Mark Rutte van de VDD bijvoorbeeld zegt in de Volkskrant dat hij geen partij bij voorbaat uitsluit, ook niet de PVV. Daar waar juist Dries van Agt bij mij met terugwerkende kracht in aanzien stijgt, door zijn lidmaatschap op te zeggen als de CDA met de PVV een coalitie sluit. En als één van deze twee mogelijke coalities een feit zijn, wordt voor mij emigreren naar België een heel serieuze optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten