Met het slijten der jaren, komt zo vanaf je 40e levensjaar het moment naderbij dat je een keuze mag maken uit de serie leesbrillen. Ze worden gelukkig steeds modieuzer, zijn niet zo heel erg duur, dus dat hoeft allemaal geen probleem te zijn. Het is iets wat bij het leven hoort. Soit.
Techniek, als in Wat er technisch allemaal kan. Met een thuisprinter kun je tegenwoordig zo fijn en klein afdrukken, dat je qua efficiëntie het Eerste Testament op 2 A4-tje's dubbelzijdig kunt afdrukken. Kostte het eerst een bos, nu een boom. Fijn is dat het kan, maar veel erger is dat het ook gebeurt!
Voila, hier doet de factor Jeugd zijn entree. In menig restaurant, vooral de nieuwe, is de geel, groen of blauwe menukaart zo arty farty in elkaar gezet, met zo'n priegel klein lettertype dat alleen met Oost Europese zoeklichten de de gerechten te ontwaren zijn, laat staan de prijs. De vraag voor een leesbril kan vaak wel positief beantwoord worden. Dat dan weer wel.
Ga je niet zo vaak uit eten, dan ontspring je de dans niet. B.v. met Knorr Wereldgerechten schreeuwt de verpakking nog wel dat je een courgette, tomaat en gehakt moet toevoegen. Thuisgekomen begint de frustratie in de keuken... het opvolgen van de aanwijzingen, anders dan: flikker het allemaal bij elkaar en opwarmen die hap. Prachtig ontworpen door een ... (jeugdig?) iemand die dit makkelijk lezen kan?
Wil je echter in de winkel nog kijken naar de ingrediënten van een artikel omdat je bijvoorbeeld een notenallergie hebt, dan moet je zoals ik bijziend zijn zodat je over je bril turend kunt kijken wat er allemaal inzet. Natuurlijk wordt je dan daarna door de filiaalhouder overgeleverd aan de politie, omdat je aan de verpakkingen hebt lopen ruiken en oneerbaar betasten.
Om te komen tot het Magnus Opus: de bijsluiter van medicijnen. De laatste weken heb ik er weer een aantal mogen lezen. Ook hier is het doel ervan en de implementatie ervan, volslagen langs elkaar heen gegaan. Het lijkt wel alsof dezelfde persoon die dit project heeft geleid, als cadeau de OV-chipkaart leiden mocht.
Bijsluiters
- zijn opgevouwen als eenmalige parachute. Uitvouwen lukt, samenvouwen nooit. En het past daarna nooit meer in het doosje.
- bevatten heel, heel veel informatie, zodat men wettelijk is gedekt, maar je als gebruiker niet makkelijk informatie kunt zoeken. Als je het al kunt lezen zo klein is het vaak.
- zijn vaak nog enkelzijdig bedrukt. Zouden die printers die zo klein kunnen afdrukken dat maar aan één kant kunnen?
- van medicijnen worden door apothekers vaak voorzien van nog een bijsluiter, onder het mom van... 'beter te veel dan te weinig'.
Ik zou zeggen: verstrek een LEESBAAR exemplaar aan iemand die er om verzoekt en verwijs de rest naar de website http://www.apotheekkennisbank.nl/databank/bijsluiters
Het scheelt papier, lees irritatie (goh, wat zijn die kleine letters ineens leesbaar!), maakt alles snel doorzoekbaar: kortom, een geweldig initiatief!
