Vorig jaar waren Tanja en ik in Normandië en natuurlijk ga je dan langs de stranden waar de geallieerden geland zijn op 25 augustus 1944. Daar was het bommetje vol met andere toeristen die hetzelfde stukje strand wil bezoeken, foto's maken van een herdenkings-monument wat op die plaats meer indruk maakt dan elders. Het bord wat er bij stond zou eigenlijk overbodig moeten zijn (Het monument niet betreden in Frans, Engels, Duits en Nederlands), maar al snel bleek dat dat niet het geval was. Het monument bleek een ware uitdaging voor een gezin waarvan de vader vermoeid tegen de kinderen riep dat het betreden niet mocht, maar ondertussen de zee in keek. Nodeloos te zeggen dat het dus geen enkel effect had op de spelende kinderen. Of misschien juist wel, namelijk dat het een leuk verboden spelletje was...Op dat moment voelde ik eenzelfde boosheid als die 4e mei. Je bent aan het voelen, terugdenken aan hoe het toen was: dat mensen, kinderen nog, van 21 of iets ouder, hun leven hebben gegeven voor iets wat zij zelf niet meer mee hebben kunnen maken. En dan roept zo'n vader tevergeefs: 'Nee, niet doen... dat mag niet'. Mijn blik op dat moment was blijkbaar net niet dodelijk, want toen ik die man aankeek en oogcontact maakte terwijl ik mijn hoofd schudde ondernam hij direct actie wat wél het gewenste effect had. Het monument werd met rust gelaten, voor zo lang het duurde.
Het zijn dit soort momenten waarvan ik oprecht geloof dat we het met ons allen moeten doen. Niet afschuiven op de politiek of welke andere zondebok dan ook: gewoon iemand aanspreken op zijn daden en er over praten. Als dat niet kan of lukt, op zijn minst je afkeuring laten blijken dat je het gedrag ongepast vindt. Laten weten dat je het er niet mee eens bent. Op die momenten houden we de democratie en de vrijheid waarvoor gestreden is in stand.
Zo, en dat lucht weer op het gezegd te hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten