Dag Jan...

Mijn herinnering zegt dat het ruim 25 jaar geleden moet zijn, dat ik voor het eerst kennis maakte met het fenomeen Jan Boer. Met mijn toenmalige vriendin bezocht ik de film Ghandi, in het Kijkhuis op het Vrouwenkerkplein in Leiden. Hoe de filmzaal er toen exact uitzag weet ik niet meer; maar wel weet ik nog dat we op bijgeschoven houten stoelen zaten en dat je vrije zit had.

Later werd het Kijkhuis stukje bij beetje verfraaid, kwam er een filmzaal bij, werden de stoelen vervangen, maar het grote vel waarop je kon schrijven welke films er vertoond moesten worden bleef. Ook bleef de eigenzinnige filmkeuze die me erg aansprak. Films die wat te vertellen hadden en die mij langzaam lieten zien hoe het er op de wereld aan toe ging; mij ongemerkt uit mijn comfort zone haalde. Er was geen reclame (dit is anno 2014 nog steeds!) en er was een ander publiek in de zaal. Mensen die ook voor de film leken te komen! Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat je er om andere redenen heen kon gaan, naïef als ik toen was.

De andere bioscoop waar ik nog wel eens kwam, was het Trianon-theater op de Breestraat. Destijds een hele grote zaal, met balkon maar van vergane glorie.

Totdat Jan Boer zich er over ontfermde. Het verhaal mag bekend verondersteld worden. Ook dit theater is in de loop der jaren zo móói opgeknapt, terwijl de voorstellingen al die tijd doorgingen...
Ik heb er ook een jaartje gewerkt als vrijwilliger achter de kassa in de periode dat er nog ouderwetse gekleurde kaartjes nog van de rol gescheurd moesten worden en dat je moest bijhouden hoeveel er per zaal verkocht was; er geen pin automaat was ("Die is er toch in de muurrr aan de overrrkant...") en geen popcorn ("Geeft alleen maar trrroep.").

Jan Boer, mompelend door zijn baard, soms stug nukkig, maar bovenal goed wetend wat hij wilde en niet wilde; bedankt.

Vakantie, Google en Sotsji

Heerlijk zit ik op de lederen bank van de Wellness bungalow in Beekbergen, Het Liederholt. Zonder het beseffen, hebben we deze Last Minute geboekt terwijl de Olympische Winterspelen in Sotsji in volle gang gaande zijn. Gisteren hebben we ons vermaakt met ons aller Sven, Jan en Jorrit op de inmiddels al weer wat gedateerde, maar nog steeds fraai ogende flatscreen. Vanmorgen hebben de uitzicht op het freestyle skiën, kunstschaatsen en al het moois sport kan bieden. En omdat thuis je afgeleid wordt, althans ik, door alles wat eigenlijk moet is het zalig om je te laven aan dit al moois, want er is niets anders dan regen en wind om ons heen. Binnen lekker warm, gisteren nog een paar uur sauna gedaan, ondertussen Wordfeud en Word On spelend dankzij de gratis wifi, kortom: zalig! Het lijkt als een gratis reclame voor het park en wellicht is dat ook zo, maar het kan me niets schelen; we genieten met volle teugen. We waren er weer aan toe, en we moeten nog een week (thuisblijvers, sorry ;-)

Vorige week vrijdag had ik er het met vrienden nog over, datzelfde Sotsji dus en dat stond mijlen ver van mijn belevingswereld. Tja, sport is niet mijn eerste levensbehoefte. Maar Rusland, Poetin, de 100 jaar 'vriendschap' tussen Rusland en Nederland, de genegeerde homo rechten, het passeerde allemaal de grijze cellen. Wat vond ik er eigenlijk van? Poetin een gevaarlijk man, hoe de Russen de drinkende diplomaat kwestie in Den Haag hebben uitgespeeld slim en gemeen, en homos worden helemaal geaccepteerd vermits ze van onze kinderen afblijven. Het verschil tussen pedos en homo's moet ze nog uitgelegd worden.

Aangenaam verrast was ik toen in naar Winterspelen en Sotsji zocht. Niet alleen toonde Google mij het dagprogramma(!), maar hun kleurrijke logo hadden de meesters van het zoeken ingezet als wapen. Hoe maak je subtiel iets duidelijk. Trouwens, mocht je denken dat het in de verenigde staten helemaal koek en ei is, ook daar is nig wel iets te behalen. Zou het toeval zijn dat nu een wet bekrachtig wordt dat je je partner in de gevangenis bezoeken mag over heel de vs, zelfs in de staten waar het homo huwelijk verboden is.