De 'discutabele' praktijken van Geert Dales...

Op vakantie las ik dat de directie van InHolland een nog niet gedocumenteerde, danwel vastgelegde examenroute hanteerde voor studenten die het maar niet lukten om af te studeren. Zeg maar het oude begrip 'de eeuwige student' in een hedendaags jasje. Een aantal niet nader te noemen docenten, maar wel telkens dezelfde twee, tekende ongezien en onvoorwaardelijk voor een zeven (7) voor de laatste 'proeve van bekwaamheid', waarna de student alsnog het felbegeerde papiertje kon komen afhalen. De ene hand wast de andere schoon... De student blij maar ook de instelling, omdat er nu vanuit overheidswege extra geld in het laatje stroomde voor het aantal afgestudeerde studenten. En in de toekomst kan diezelfde student een wederdienst niet weigeren, niet waar? Berlusconi boven de Amstel die onder meer een twijfelachtige furore maakte bij de aanleg van de Noord-Zuid-lijn.

Professor Arnold Heertje drukt zich nog stelliger uit over die ene zelfde bewindsman en terecht, mijns inziens. Het vermoeden dat andere instellingen soortgelijke praktijken er op na houden, doet mij het ergste vrezen: namelijk dat we worden geregeerd door de middelmaat met grote mond.

Eenheid en nuance

Toen ik in 1976 naar de middelbare school ging vond ik dat een megastap, al zal ik het toen nooit zo benoemd hebben. De kloof tussen wat nu primair onderwijs genoemd wordt en het voortgezet onderwijs bleek te overbruggen, maar had tijd nodig. Verschillende docenten, wisselende lokalen, wijzigende roosters; elke dag was anders en bevatte talloze 'Schakelmomenten'. Nederlands was ook zo'n schakelmoment, met pater Brouwers aan het toenmalige Sint Jans-college in Den Haag. Een man die aansluiting met de jeugd zocht door schunnige momenten in te lassen waar ik toen van opkeek. 'Graag pfffagina 34 opslaan van Eenheid en Nuance', riep hij dan. En natuurlijk de gespeelde onschuld als wij hem verbaasd aankeken.

De titel van het boek begrijp ik nu beter dan dat het toen is doorgedrongen; als het al doorgedrongen was. En ik moet in het kader van de Europese ontwikkelingen heel erg hard aan terugdenken. Ik bedoel de ontwikkeling die zich aftekent in landen als Italië, België, Frankrijk en ook Nederland: de verrechtsing van de maatschappij. Lang heb ik gedacht dat de natuurlijke slingerbeweging bezig was; na een linkse periode komt een rechtse, enz. Maar ik herzie die mening. Wat ik in al die veranderingen opmerk, is de onvrede die er op veel plaatsen lijkt te heersen en als klap op de vuurpijl: de oorzaak van diezelfde onvrede (1) buiten jezelf leggen, (2) zoeken en (3) natuurlijk vinden en (4) direct aanwijzen: iemand anders!

Het is op zich knap dat 'iemand anders' in staat is mijn geluk in de weg staan. Er was een tijd dat in mijn jongere jaren dat ik dat ook echt geloofde; let wel, de hele maatschappij is daar wel op ingericht. Neem de kerk, maar ook de wat onschuldig ogende liedjes van André Hazes of soortgelijke smartlappen hebben dat vaak als thema. 'Je stal iets uit mijn hart...' Oh ja? Wat en hoe dan?! Is er een instrument waar ik geen weet van heb, die als een fileermes wat uit mijn hart weg kan snijden?! Dacht het niet! Nee, het zijn mijn gedachten over het geheel die op een bepaald moment destructief zijn; die mij rot doen voelen. En dat is niet te wijten aan iemand anders die aan een knopje draait waarop staat geschreven: ROT-gevoel; drukken a.u.b.!

Neem bijvoorbeeld willekeurige sportwedstrijden. Dan is het de scheidsrechter die vaak de oorzaak van het verlies is, of anders de ongelooflijke kracht van de tegenstander. Maar hoogstzelden krijg je te horen dat men die dag gewoon 'niet goed genoeg was'.

Het is het al te snel aangeleerd principe: ben je gevallen over een stuk speelgoed? Dan is het stout speelgoed. Het speelgoed krijgt een knal. En hup, daar begint het al...

En onvrede?! Gaat daarvoor niet hetzelfde op?! Wanneer ben je wel tevreden? Er bestaan zelfs sprookjes over, die velen nu niet meer (willen) kennen. De onvrede moet ook extern worden belegd, een zondebok is zo gevonden. De geschiedenis heeft ons dat helaas te vaak getoond. Barbertje moet hangen. En hebben we daarvan geleerd? Bar weinig, als je het mij vraagt.

De man die voor mij exemplarisch is voor 'het ongenuanceerde, alles over één kam scheren' is de door de wol geverfde Wilders. Ik heb eigenlijk best wel respect voor zijn vermogen om met één enkele zin een tegenstander te verlammen, zoals hij heeft gedaan bij Ella Vogelaar met zijn 'knettergek'. Job Cohen -doodknuffelen en thee drinken met imams- en ga zo maar door. Het lijkt wel hetzelfde als de Youp van 't Hek-opmerking 'wat ben je dan een Buckler-lul', waarna het merk Buckler van de Nederlandse markt is verdwenen.

Het venijn zit hem er in, dat in de praktijk 'De Vogelaar-wijken' nu goede opgang maken en er progressie waarneembaar is. De wijken veranderen echt ten goede, maar het beeld wat is blijven hangen is negatief. Net zoals bij Cohen is er het beeld dat hij met zijn schoenen uit thee aan het drinken is met de imams, terwijl dat niet een teken is van het daadkrachtige beeld wat hem ook kenmerkt. En ook Buckler bestaat nog steeds, maar wel over de Nederlandse grenzen heen. En daarbij zijn er nu zo veel alternatieve alcoholvrije biersoorten omdat het niet meer dom gevonden wordt als je er om vraagt. Maar het beeld is anders.

Ook wil ik niet bagatelliseren dat er in sommige wijken in Nederland, België of Frankrijk problemen zijn. In combinatie met de politiek, die helaas steeds vaker de kant van een 'one issue'-partij op gaat, zie hierboven met bv. de PVV, is het moeilijk om de nuance te blijven hanteren. De nuance tussen b.v. 'marokkanen' en 'kut-marokkanen'. De nuance tussen gedogen en niet gedogen. Met als doel te streven naar meer eenheid in de maatschappij door de overeenkomsten te benadrukken, zonder een totaalstaat te worden. Echt, we hebben het best wel goed in Nederland, maar ja, er zijn helaas misstanden. Die moeten aangepakt worden, elke dag weer; zonder oponthoud. Laat daar geen misverstand over zijn. Maar pas op dat onvrede niet je drijfveer wordt; de hoofdreden van je bestaan.

Vrede, de positieve benadering van onvrede, zit in ieder mens. Een kleine maar een belangrijke nuance.

Landschapsarchitecten

Het woord 'landschapsarchitect' roept bij mij fronsende wenkbrauwen op, lichtelijk een kriebel in de onderbuik; de rest van de details zal ik je besparen. Maar vandaag zag ik een helaas niet gebouwd ontwerp; een aantal 'foto's van een landschapsarchitect-ontwerp' van hoogspanningsmasten die me zo ontzettend aanspreken, dat het woord voor mij een andere lading heeft gekregen. Dit is pure Kunst, met de Kapitale K!

Nogmaals, jammer dat dit ontwerp niet gemaakt is. In ieder geval heeft men er wel een prijs mee gewonnen. Ben heel benieuwd naar jullie reacties!!!

Waarom mannen geen brievenrubriek moeten beginnen...

Met hartelijke dank aan Brigitte!

Hoe los je het fileprobleem op?

Al weer enkele weken terug van een héérlijke vakantie, en de afgelopen twee weken voelen weldadig aan. Weldadig omdat ik nog twee weken "maandag's niet naar Utrecht" hoef, en dat je dus op zaterdag de krant kan uitpluizen met een fikse thermoskan zwarte koffie naast je! Zijn er lekkerdere momenten denkbaar? Ik dacht het niet! Genieten van de Hollandse komkommertijd in het nieuws:

• Laura Dekker. Ze mag niet zeilen, wel zeilen, misschien zeilen, Oma Dekker schrijft een boek over haar kleindochter en praat bij Knevel en Van der Brink... en... weet je? Het kan me verder letterlijk geen ene fluit meer schelen...! Laura Dekker zeilt. Punt.
• de kabinetsformatie. Ik heb er vertrouwen in dat we een rumoerige tijd tegemoet gaan, dus hou alsjeblieft op als er niets te melden is! Laat Opstelten voorlopig maar formeren... De brokken ruimen we later wel op.

Iets heel anders:

De Volkskrant heeft vanmorgen gelukkig weer zo'n nieuwsparel in het Economie katern (pag. 9) over UMC St. Radboud, voorheen de Radboud Universiteit in Nijmegen. Daar heeft men berekend dat de exploitatie van het parkeerterrein per auto 1200-1500 euro kost. Voor een fiets is dat 120 euro. Een verschil van 1080-1380 euro per werknemer. Door nu te investeren in betere fiets voorzieningen (betere stallingen, fietsenwinkel en reparatievoorzieningen e.d.) is het aantal mensen die naar het werk komen gestegen van 38% naar 43%. Dat komt in absolute aantallen neer op 500-600 mensen. De investeringskosten waren 650.000 euro.

Laten we nu eens heel negatief zijn en het laagste aantal vermenigvuldigen met het laagste verschil: 500*1080=540.000 euro. Dan zit je op een verlies van 110.000. Maar als je heel positief rekent: 600*1380=828.000 euro. Een winst van 178.000 euro! De werkelijkheid zit er ergens tussenin en dan speel je misschien kiet. Bovendien streeft men uiteindelijk naar 51% van de 9000(!) medewerkers op de fiets. De balans zal dan nog veel verder in het voordeel van de fiets uitslaan; of beter gezegd: het UMC bespaart op de infrastructuur uitgaven aan de ene kant. En de files rond Nijmegen waar het UMC een van de grootste werkgevers is, nemen af!

Daarbij blijft het feit dat tevens de gezondheid van de werknemer verbeterd en het ziekteverzuim daalt door een economisch genomen initiatief van de Ondernemingsraad. Daar word ik absoluut vrolijk van!