Emigratie: een serieuze een optie

Nederland vind ik het mooiste land om te wonen. Alle andere landen waar ik geweest ben waren mooi tot prachtig of leuk voor een korte vakantie. Bij thuiskomst in Nederland was ik altijd weer blij om in de eigen vertrouwde platje landje te zijn. We hebben het er goed. Heel goed! Wat we willen kopen, kunnen we kopen. Is het niet à contant, dan wel op (duurdere) afbetaling. De winkels puilen uit, net als menige kinderkamer die is afgeladen met speelgoed; door menige ouders gekocht om het schuldgevoel, wat je als ouder altijd hebt, af te kopen. Ok, sommige hebben het minder riant, maar dat is toch altijd niet zo erg als bijvoorbeeld in landen waar je echt alles bij jezelf elkaar moet zoeken als eten en drinken. Primaire levensbehoeften die niet vanzelfsprekend zijn zoals in bepaalde landen in Afrika. Maar als we iets verder kijken naar bijvoorbeeld de Verenigde Staten van Amerika, dan geldt dat daar omdat de overheid er niet altijd thuis geeft. Heb je geen Health Care Insurance? Dan wordt het "Sorry..." uitgesproken en komt de volgende patiënt aan de beurt.

Nee, ik denk wel eens dat we het hier zo goed hebben geregeld dat we er zelfs een Nationale Sport voor hebben gevonden: het professionele azijnplassen. Afgeven op alles en iedereen omdat het inderdaad altijd beter kan. We hebben er zelfs een website voor die nu ook op de buis gaat komen. Nu weet ik hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen de piratenzender Radio Veronica, nadat het was aangespoeld op het Scheveningse strand, uiteindelijk in het omroepbestel doordrong. Ik vond het toen als kind leuk en stoer zo'n zender voor de jongeren, maar tegenwoordig zie ik in dat Veronica echt niets anders is dan het zoveelste bedrijf dat door middel van sex en geweld simpelweg probeert te scoren en scoort. Net zoals Geen Stijl overigens alhoewel het scoren daar ook erg zit in het anoniem afzeiken van alles en iedereen.

Met name dat afzeiken nu is iets waarvan ik uit ervaring weet dat je er niets mee opschiet. Als je jong bent, wil je elkaar nog wel eens willen overtreffen "wie het beste klagen kan". Welnu, doe dat dan, het liefst in besloten kring; dan heb ik er geen last van. Je praat elkaar alleen de put in en het helpt je geen fluit verder. Klagen helpt niet. Het enige wat helpt is er iets aan te gaan doen, met elkaar. Dat is zo in het klein in je eigen omgeving (gewoon thuis), maar ook in een groter geheel (binnen je verenigingsleven), of nog groter (binnen een bedrijf) of nog heel veel groter in bijvoorbeeld een land als... Nederland...

Een politieke partij als de PVV is voor mij een vereniging van beroepsklagers die in de jeugdige fase van hun leven zijn blijven hangen: het klagen. Een partij die geen echte oplossingen verzint of aanpakt, maar zich alleen uitput in taalvondsten om "problemen" maar zo briljant mogelijk in de pers te laten verschijnen en weglopen op het moment dat het hun te heet onder de voeten wordt. Weglopen uit de kamer. Weglopen uit het debat. Als je te pas en te onpas wegloopt, dan zal je als het er op aankomt ook wel weglopen...

Met de verkiezingen voor de deur wordt het wel steeds bonter om maar in het nieuws te komen. Mark Rutte van de VDD bijvoorbeeld zegt in de Volkskrant dat hij geen partij bij voorbaat uitsluit, ook niet de PVV. Daar waar juist Dries van Agt bij mij met terugwerkende kracht in aanzien stijgt, door zijn lidmaatschap op te zeggen als de CDA met de PVV een coalitie sluit. En als één van deze twee mogelijke coalities een feit zijn, wordt voor mij emigreren naar België een heel serieuze optie.

Nederland op zijn best!?

De op 21 mei 2010 overleden dichter Driek van Wissen herinner ik als Dichter des Vaderlands in 2005. Voorheen had ik niet van hem gehoord, maar na zijn benoeming moest ik meermalen lachen om zijn vondsten. Toen ik zijn In Memoriam las van Arjan Peters in de Volkskrant op 22 mei, viel mijn mond van verbijstering even helemaal open. Ik citeer hem maar even voor het gemak:

"Poetry International, met de krant (Er wordt bedoelt het NRC; pw) organisator van het dichterschap, ging er zelfs toe over de reglementen zodanig aan te passen, dat de volgende Dichter des Vaderlands (Ramsey Nasr, sinds 2009) niet meer rechtstreeks door het volk gekozen kon worden. Om ongewenste verrassingen te voorkomen, werd door kenners een lijstje met genomineerden opgesteld."

Dit gedrag is voor mij zo kenmerkend voor Nederland. Wanneer worden we bevrijd van deze vieze kliek die benoemingen, prijzen en meer van dat soort zaken onderling regelt?

Als eerbetoon aan Driek heb ik deze van zijn site gehaald uit de bundel Onverwoestbaar mooi (2003). Kort, bondig en prachtig...

Wanneer op deuren duwen staat geschreven 
Doe ik het tegendeel en trek toch even.
Al weet ik dat geen deur dan opengaat,
Ik wil mijn onvermogen zelf beleven.

Om te eindigen met een dichtsel van eigen hand uit 1983:

Ik zou zo graag eens
in een Cadillac willen rijden.
Is het niet tijdens mijn leven,
dan maar na mijn overlijden.

Internet, vrijheid, privacy en verkiezingen

Nu gebleken is dat Google nog meer van je weet als dat je al vermoedde. In Duitsland leverde dat meer rumoer op dan in Nederland. "Google spreekt van een per ongeluk toegevoegde feature in de software."


Nu ook Facebook moeilijker te beschermen is voor de gemiddelde leek.


Op dit soort momenten,  nu de verkiezingen voor de deur staan, is het goed om eens een kijkje te nemen op de Digitale Vrijheid Wijzer. Daar worden namelijk de programma's van de politieke partijen bekeken, doorgelicht op hoe zij staan tegenover internet en vrijheid, privacy en dergelijke.

Mug met de Gouden Tand (aanrader!)

Gisteravond met Tanja naar Mug met de Gouden Tand gegaan die optrad in het LakTheater. Hun voorstelling VerlichtingLight is een ongelofelijke aanrader voor iedereen die zich een spiegel durft voor te houden! Veel om te lachen, nog meer om over na te denken. Tot 30 oktober 2010 in het hele land.

Zoals ze vroeger zeiden: "Gaat dat zien". 

Nieuws lezen: op de Mac (Gruml - freeware) & iPhone (Reeder - $)

Als je regelmatig veel websites consumeert is het handig om hiervoor een nieuwslezer te gebruiken. Deze voorkomt dat je afdwaalt door alle afleidende banners op de daadwerkelijke site en jij dus doelgericht datgene leest wat er is veranderd. Dus letterlijk het nieuws binnenhaalt als een digitale krant van allerlei reporters wereldwijd. Ik gebruikte altijd veelvuldig Vienna hiervoor, maar sinds een week of wat ben ik om, omdat ik nieuws overal lees (oa. mijn iPhone) en niet graag twee keer hetzelfde nieuws lees; zo seniel ben ik nog niet. Dus eerst de overstap naar een plek waar de websites die ik lees staan en dat is uiteindelijk toch Google geworden. Daar staan ze nu de sites die ik vaak en graag elke dag verslind en ik hoefde alleen nog maar een nieuwslezer te vinden die daar leuk en slim mee om kan gaan.

Nu heeft de Google News Reader eigenlijk alleen een browser nodig, maar een specifiek programma kan handig zijn. Gruml is er zo één. Je geeft je Google account door en hopla, lezen maar. De synchronisatie wordt perfect uitgevoerd; beide kanten op. Wat ik toevoeg met Gruml komt in Google News Reader er bij en omgekeerd. Dit scheelt veel tijd! Wat mij daarnaast erg aanspreekt zijn de integratie met Twitter en andere sociale netwerken. Ook de toetsenbord commando's zijn tot nu toe erg handig om niet veel met de muis te hoeven werken. Bijvoorbeeld een favoriet die je later snel kunt teruglezen, markeer je met een F. Nieuw artikel? Spatiebalk. Toegegeven, dat laatste doet Vienna ook, maar Gruml verkeert nog in een pril stadium en is tot op heden sneller in gebruik, alhoewel er nogal wat glitches zijn weg te werken; het begin is veelbelovend!

En dan heb je nog iets nodig op de iPhone, toch? Na allerlei omzwervingen en afdwalingen heb ik Reeder aangeschaft na het lezen van deze review. Het integreert -slechts één kant op- ook met Google News Reader waarbij het accent ligt op het snel kunnen lezen en doorworstelen van vele content; niet het toevoegen van nieuwe websites. Daarvoor moet je op de Mac zijn. Het werkt echt flitsend snel, haalt op de achtergrond plaatjes e.d. binnen en leest heerlijk intuïtief op een iPhone manier. En stop je omdat je iets anders wilt doen (bellen bijvoorbeeld) dan pak je daarna de draad weer naadloos op want het programma slaat op waar je gebleven was. De interface leidt niet af van het nieuws: kortom, ik ben hier zo blij mee dat ik het je graag laat weten!

Overpijnzing

Na de vliegtuigramp in Tripoli bedacht ik twee dingen die me bezig houden:

1. De wereldpers is in zijn volledige nieuwsgeilheid gedoken op de jongen die de vliegtuigramp heeft overleefd. Daarbij is elk sprankje informatie er één en dat wordt uitgemolken. Op deze pagina wordt beweerd dat hij 8 of 9 jaar tegelijk is. De jongen zal nooit en te nimmer meer anoniem door het leven kunnen gaan. De te verwerken emoties van de ramp zelf zijn al meer dan een gemiddeld mens kan bevatten. Gecombineerd met alle 'persoonlijke aandacht' die voor vele beroemdheden die daar juist naar verlangen, al voldoende is om aan de drugs of drank te geraken, wens ik hem veel sterkte toe. Hij vroeg om niets maar krijgt beide extreme kanten van het leven voor zijn kiezen.
2. De familie van diezelfde Ruben gaat naar hem toe per vliegtuig. Zouden ze met hem terugvliegen?

Het leven neemt soms een rare, nare wending.

Derde periode en een tandje minder (2) - naschrift

Vanmorgen zit ik op de bank met mijn koffie en routinematig controleer ik mijn cijfers van de studie. Vanaf maandag zou namelijk het vak Onderzoek Jaar 1 worden nagekeken en vanaf gisteren zouden de cijfers zijn terug te vinden. Het vak staat er sinds vanmorgen bij en ik ben zo ontzettend blij; blij dat het vak in orde is! Zelfs goed in orde is. Ik had al verteld dat dit vak extra inspanning nodig had, maar daarom zat ik echt op de mare te wachten dat ik er dan ook echt van af zou zijn. En dat is dus bij deze gebeurd.

Omdat ik weet dat ik van 1 vak al weet dat het in orde is, maar nog niet electronische geadministreerd, blijft nu alleen de laatste periode nog over: nog 4 vakken en 12 studiepunten te gaan. 'Snel' weer aan de meetkunde vandaag!

4 mei-roeperij

Het voelt als mosterd na de maaltijd, maar ik heb mij erg gestoord aan de schreeuwer op de dam afgelopen 4 mei bij de dodenherdenking. Zelfs dat hij nu sorry zegt irriteert mij mateloos. Iemand die landelijke onrust en verontwaardiging veroorzaakt en die geen sorry zou zeggen, dat zou voor mij pas nieuws zijn geweest. Ik ben hierdoor even in mijn wiek geschoten, maar ik vind het dus echt heel erg. Erg omdat die twee minuten stilte die wij jaarlijks met ons allen betrachten om de slachtoffers te herdenken die gevochten hebben voor onze vrijheid, blijkbaar een te groot offer is om te brengen.

Vorig jaar waren Tanja en ik in Normandië en natuurlijk ga je dan langs de stranden waar de geallieerden geland zijn op 25 augustus 1944. Daar was het bommetje vol met andere toeristen die hetzelfde stukje strand wil bezoeken, foto's maken van een herdenkings-monument wat op die plaats meer indruk maakt dan elders. Het bord wat er bij stond zou eigenlijk overbodig moeten zijn (Het monument niet betreden in Frans, Engels, Duits en Nederlands), maar al snel bleek dat dat niet het geval was. Het monument bleek een ware uitdaging voor een gezin waarvan de vader vermoeid tegen de kinderen riep dat het betreden niet mocht, maar ondertussen de zee in keek. Nodeloos te zeggen dat het dus geen enkel effect had op de spelende kinderen. Of misschien juist wel, namelijk dat het een leuk verboden spelletje was...

Op dat moment voelde ik eenzelfde boosheid als die 4e mei. Je bent aan het voelen, terugdenken aan hoe het toen was: dat mensen, kinderen nog, van 21 of iets ouder, hun leven hebben gegeven voor iets wat zij zelf niet meer mee hebben kunnen maken. En dan roept zo'n vader tevergeefs: 'Nee, niet doen... dat mag niet'. Mijn blik op dat moment was blijkbaar net niet dodelijk, want toen ik die man aankeek en oogcontact maakte terwijl ik mijn hoofd schudde ondernam hij direct actie wat wél het gewenste effect had. Het monument werd met rust gelaten, voor zo lang het duurde.

Het zijn dit soort momenten waarvan ik oprecht geloof dat we het met ons allen moeten doen. Niet afschuiven op de politiek of welke andere zondebok dan ook: gewoon iemand aanspreken op zijn daden en er over praten. Als dat niet kan of lukt, op zijn minst je afkeuring laten blijken dat je het gedrag ongepast vindt. Laten weten dat je het er niet mee eens bent. Op die momenten houden we de democratie en de vrijheid waarvoor gestreden is in stand.

Zo, en dat lucht weer op het gezegd te hebben!

The Unarchiver (freeware)

Het komt geregeld voor dat je iets van internet plukt waarvan je niet direct ziet wat je er mee moet omdat het gecomprimeerd is, ge-rar-ed, ge-zip-t, ge-7zip-t, en ga zo maar even door. Standaard biedt de Mac wel een programma wat hiermee redelijk goed mee overweg kan, maar The Unarchiver heeft mijn voorkeur.

Het zit onopvallend op je harde schijf en komt in actie als het nodig is. Dus als je iets download, komt hup, The Unarchiver tussenbeide om het leesbaar te maken en (eventueel) het origineel waar je niets mee kon in de prullenbak te plaatsen! En freeware, wat wil je nog meer? Nou ja, dat het zelf controleert of er een nieuwe versie is zou wel makkelijk zijn. Er is geen koe bont, of er zit wel een vlekje aan ;-)

MyBee, een prachtig initiatief!

Sinds gisteravond heb ik een zoektocht ondernomen om te zien of er een speciale browser bestaat voor kinderen. Er zijn immers genoeg redenen voor. Allereerst natuurlijk het internet zelf: alles is er te vinden, maar voor sommige zaken wil je liever het internet nog even buiten de deur houden. Denk hierbij aan sex, geweld, honger, armoe, reclame enz. En ik was erg blij een geweldig initiatief te vinden, MyBee genaamd.

Het Mac-platform bied je standaard als gebruiker ouderlijk toezicht. Ouderlijk toezicht voorziet o.a. er in, dat:

1. Engelse-scheldwoorden worden gefilterd (daar heb je hier wat aan :-().
2. bepaalde sites worden afgeschermd in Safari (zelf in te stellen, zucht). 
3. afscherming dat niet met iedereen gemaild en/of gechat mag worden. Chat verloopt via iChat. Yep, MSN-nen kan er niet mee, maar wel Google Talk.
4. er tijdslimieten gelden! Beperk het aantal uur achter de PC per dag, weekend en de momenten waarop er met de Mac gewerkt wordt.

MyBee past met name in bovenstaand lijstje als vervanging voor punt 1 en 2. Een wat simpele (Nederlands-talige) browser, waarbij je voor elk kind een MyBee-user aanmaakt (i.c.m. fast user switching ideaal). In MyBee geef je de geboortedatum op omdat op basis van de leeftijd, het kind andere inhoud te zien krijgt! Een 4-jarige heeft gewoon andere behoeftes (Teletubbies), dan iemand van 7 (Playmobiel) of 10 (Spelletjesplein). Fijn dat de browser daar automatisch in voorziet.

En hier komt nu ook de kracht van MyBee om de hoek kijken. Wil je als ouder toch toegang verschaffen, omdat jij vindt dat die ene site wel er mee door kan, dan kun je dat als ouder makkelijk toestaan; MyBee leert niet alleen lokaal daarvan; er wordt gevraagd om de centrale gebruikersgroep hiervan in kennis te stellen. Op zo'n manier leert de gemeenschap van elkaar! Toch kan je ook hiervan afwijken, omdat de mogelijkheid bestaat dat je als ouder gemiddeld bent of zwaarder in de leer of juist toleranter. Prachtig!

MyBee heeft een eigen portal die heel doordacht is opgezet en onderhouden wordt. En naast een geschikt vanaf is er ook een geschikt tot filter, om te voorkomen dat bv. nijntje bij een kind van 10 terecht komt.  Daarnaast zijn er slimmigheden als wel of niet mogen printen en downloaden en ook de handleiding is tot in de puntjes verzorgd! En natuurlijk is er ook een redactie die zinnige criteria hanteert.

Het filmpje op YouTube laat zien waarom ik hier zo enthousiast over ben.