Mijn herinnering zegt dat het ruim 25 jaar geleden moet zijn, dat ik voor het eerst kennis maakte met het fenomeen Jan Boer. Met mijn toenmalige vriendin bezocht ik de film Ghandi, in het Kijkhuis op het Vrouwenkerkplein in Leiden. Hoe de filmzaal er toen exact uitzag weet ik niet meer; maar wel weet ik nog dat we op bijgeschoven houten stoelen zaten en dat je vrije zit had.
Later werd het Kijkhuis stukje bij beetje verfraaid, kwam er een filmzaal bij, werden de stoelen vervangen, maar het grote vel waarop je kon schrijven welke films er vertoond moesten worden bleef. Ook bleef de eigenzinnige filmkeuze die me erg aansprak. Films die wat te vertellen hadden en die mij langzaam lieten zien hoe het er op de wereld aan toe ging; mij ongemerkt uit mijn comfort zone haalde. Er was geen reclame (dit is anno 2014 nog steeds!) en er was een ander publiek in de zaal. Mensen die ook voor de film leken te komen! Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat je er om andere redenen heen kon gaan, naïef als ik toen was.
De andere bioscoop waar ik nog wel eens kwam, was het Trianon-theater op de Breestraat. Destijds een hele grote zaal, met balkon maar van vergane glorie.
Totdat Jan Boer zich er over ontfermde. Het verhaal mag bekend verondersteld worden. Ook dit theater is in de loop der jaren zo móói opgeknapt, terwijl de voorstellingen al die tijd doorgingen...
Ik heb er ook een jaartje gewerkt als vrijwilliger achter de kassa in de periode dat er nog ouderwetse gekleurde kaartjes nog van de rol gescheurd moesten worden en dat je moest bijhouden hoeveel er per zaal verkocht was; er geen pin automaat was ("Die is er toch in de muurrr aan de overrrkant...") en geen popcorn ("Geeft alleen maar trrroep.").
Jan Boer, mompelend door zijn baard, soms stug nukkig, maar bovenal goed wetend wat hij wilde en niet wilde; bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten