Ach en wee; het blijft Pathé

Kerst 2011 zijn wij twee dagen in Maastricht geweest. Stad in het Zuiden, net voor de grenzen. We ruiken daar aan het weldadige gastvrije net-niet-België-maar-Maastricht en aldaar trakteren we ons natuurlijk op een bezoek bij twee verschillende bioscopen.

De eerste avond gaan we naar Lumière, alwaar de zwart/wit-film The Artist draait. Prachtig dat in 2011 nog zwart/wit-films, zonder spraak(!) gemaakt worden. Gedurfd, een typische Filmhuis-film. We hebben er ons vermaakt aan het vertoonde, alhoewel de dame aan het loket niet het toonbeeld van vrolijk- en beleefdheid was. Maar ook het bier na afloop smaakte goed. De loop terug naar het hotel door de koude was een fraaie bekroning van de avond!

De dag erna verlegden we onze focus naar een blockbuster film in de middag in het Pathé (zie de afbeelding), en daar draaide Mission Impossible IV. Dan blijkt dat het nog altijd vele malen erger kan. Gewapend met de bioscoopcadeau-bonnen in de aanslag, liepen we naar de kassa. De caissière vond een gesprek met haar collega veel belangrijker dan een klant, dus bleef ze haar hoofd afwenden in de hoop dat wij zouden oplossen of iets dergelijks. Toen ze uitgewauweld was en wij voor het loket stonden, zwaaiend met de blauwe credit cards, verzuchtte ze "Oh nee, niet die bonnen...".


Ik probeerde nog: "Ze zijn ander voorzien van een Pathé-logo!", maar ze vervolgde: "Tja, als wij die bonnen gemaakt zouden hebben, dan zou het goed zijn gegaan. Maar deze... we moeten ze accepteren, maar het is niet goed hoor...". Ik keek verbaasd naar haar en vroeg hoe ik twee kaartjes kon afrekenen. En het bleek niet gemakkelijk, niet in de laatste plaats door haarzelf. Hoe ik de credit card door de lezer deed, het gaf geen positief resultaat maar de aanwijzingen kon ik met geen mogelijkheid stimulerend noemen:

"Andersom meneer, meneer, andersom. ANDERSOM zeg ik. ANDERSOM. NEE niet zo, ANDERSOM. En ja niet in DIE GLEUF, die ANDERE en ANDERSOM. Nee, ANDERSOM!!! Nee..."

Toen ik staat was haar over de balie te trekken, kwam haar collega naar buiten om te doen wat ik al deed en, hoe verrassend, hetzelfde resultaat had. De kaart werd niet herkend. We moesten maar bezwaar aantekenen bij bioscoopcadeau. We betaalden contact.

Bij de balie daarna, waar versnaperingen werden verkocht, stond ongetwijfeld de zus mevrouw Andersom, mevrouw Pauze. "Wil je maar 1 cola? Er is anders geen pauze, hoor!?". "Gelukkig.", antwoordde ik nog en we vervolgde de weg naar de zaal.

Dit krijg je als er te veel afnemers van een product zijn, dan leg je het als individuele klant gewoon af. Met lichte weemoed dacht ik terug aan gisteravond.

Pathé Maastricht, je zult er maar heen moeten.