Nederland op zijn best!?

De op 21 mei 2010 overleden dichter Driek van Wissen herinner ik als Dichter des Vaderlands in 2005. Voorheen had ik niet van hem gehoord, maar na zijn benoeming moest ik meermalen lachen om zijn vondsten. Toen ik zijn In Memoriam las van Arjan Peters in de Volkskrant op 22 mei, viel mijn mond van verbijstering even helemaal open. Ik citeer hem maar even voor het gemak:

"Poetry International, met de krant (Er wordt bedoelt het NRC; pw) organisator van het dichterschap, ging er zelfs toe over de reglementen zodanig aan te passen, dat de volgende Dichter des Vaderlands (Ramsey Nasr, sinds 2009) niet meer rechtstreeks door het volk gekozen kon worden. Om ongewenste verrassingen te voorkomen, werd door kenners een lijstje met genomineerden opgesteld."

Dit gedrag is voor mij zo kenmerkend voor Nederland. Wanneer worden we bevrijd van deze vieze kliek die benoemingen, prijzen en meer van dat soort zaken onderling regelt?

Als eerbetoon aan Driek heb ik deze van zijn site gehaald uit de bundel Onverwoestbaar mooi (2003). Kort, bondig en prachtig...

Wanneer op deuren duwen staat geschreven 
Doe ik het tegendeel en trek toch even.
Al weet ik dat geen deur dan opengaat,
Ik wil mijn onvermogen zelf beleven.

Om te eindigen met een dichtsel van eigen hand uit 1983:

Ik zou zo graag eens
in een Cadillac willen rijden.
Is het niet tijdens mijn leven,
dan maar na mijn overlijden.